Sen Varsın Benden

Çok uzaklara gitsen de
Bu şehri duyduğunda, beni lanetlesen de
Seni mantığımla hiç ama hiç sevmesem de
Gönlümde ki,şu taa içimdeki yerde teksin sen...

   İçimde Senin Hislerin        

                       

Bir eylül yağmurunun,
Delice yeryüzüne koşan,
Damlalarında buldum ,
Islak dudaklarının nemini...
Seni nasıl öptüysem,
Yağmuru öyle kucakladım !
Ve beni kaybettiğinde,
Neler hissettiğini.
Yağmur dinince anladım...

          Aşk mıydı O

Aşk mıydı o, aşkımsı bir şey miydi
Neydi çekip kendine, beni bağlayan
Kanatan dudağımı, tenimi dağlayan
Elleri ta içimde o dev miydi
Etime bir alev değmişçesine
Nasıl da yakardı öptüğü zaman
Bir su gibi akıp gitti avuçlarımdan
Yorgunum şimdi bin yıl sevmişçesine
Hani o yalnız benim olan gül, kırmızı
Gözlerimin önünde açılan sonsuz bahçe
Hani, o var olmalarımız öpüştükçe
O delice sürdürmeler yaşantımızı
Hiç doymamak oysa, tene, kokuya, aşka
Sarıldıkça güçlenmek, bütünlenmek
Kudurmuş arzularla zamanı yenmek
Ve en kuytularda buluşmak korka korka
Kimi gün utanmak otlardan, çimenlerden
Kimi gece mıhlamak gölgemizi duvara
Varmak için o sevgiyle açılmış kollara
Apansız düşmek yükseklerde bir yerden
Oydu işte alıştığım, özlediğim şimdi de
Sevgice bir tutku, aşkımsı bir yakınlık
Avunmak... Kırık dökük anılarla artık
Kimbilir? o geceler yaşanmadı belki de